Για την Έλλη..............

Ένα χρόνο πριν, ήθελα να είχα ένα ιστολόγιο για να γράψω την μαρτυρία μου για την Έλλη Παππά.
Σήμερα ο Μάκης μου θύμισε ότι πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τον θάνατό της.
Και μου σκάλισε τις αναμνήσεις.........
Νοέμβριος 1976........
Πρόταση για βραδυνή έξοδο (ήταν τότε πολύ συχνές στην Αθήνα και εύκολες), από φίλο και γείτονα,τον Σπύρο Μονδάνο δημοσιογράφο των Νέων και του Ταχυδρόμου (άλλη μεγάλη ιστορία).
Στον Δουράμπεη,στον Πειραιά.Τότε που ήταν μια απλή ψαροταβέρνα,με πελάτες μεσαίους και μικροαστούς,και όχι γκουρμέ εστιατόριο για κυρίους με πούρα και κυρίες με Manolo Bahnik.Και μετά για τον απαραίτητο καφέ.
Οι απαραίτητες συστάσεις,ο Νίκος ,η Αγγελική,η Έλλη.Το Παππά πέρασε μάλλον απαρατήρητο.
Θέμα συζήτησης;Μα τι άλλο.Το Πολυτεχνείο(πολύ πρόσφατο), οι πράξεις των ανθρώπων, οι ηρωισμοί.....Που κάποιοι ήδη άρχιζαν να εξαργυρώνουν.Συζήτηση που πήγε μέχρι τις τρεις το πρωί.Πολύ συνηθισμένο άλλωστε.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και θυμάμαι τα λόγια της.
Ήρωας δεν γίνεσαι προγραμματισμένα.Είναι η στιγμή ο χρόνος,οι αντιστάσεις του καθενός αλλά και η καθημερινότητά του. Δεν καταλαβαίνεις την διάσταση της πράξης σου.Υπάρχουν ήρωες που έμειναν άγνωστοι,στην αφάνεια.Υπάρχουν ήρωες στην διπλανή πόρτα που ποτέ δεν θα μιλήσουν για τον εαυτό τους και τις πράξεις τους.Γιατί θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους.Έτσι απλά. Ξαναβρεθήκαμε και μετά χαθήκαμε.......Η καθημερινότητα,οι υποχρεώσεις..............
Καιρό μετά,  βλέπω στο κουδούνι της πολυκατοικίας που έμενε η Έλλη.
΄Ελλη Παππά-Νίκος Μπελογιάννης.
Και έμεινα κάγκελο.
Αυτή ήταν η Έλλη. Σεμνή,αθόρυβη χωρίς να θέλει ανταλλάγματα χωρίς να παρουσιάζεται με τυμπανοκρουσίες για να εντυπωσιάσει.
Ας είναι ήρεμη εκεί που βρίσκεται.Κι αυτή και ο Σπύρος........