Η πονεμένη ιστορία των σκουπιδιών μου...............

Έχω πολύ θυμώσει.
Στις 7 Μαρτίου 2009, εκεί στο Περιβολάκι του Τορβά,κάποιοι περίεργοι άνθρωποι, μαζί με κάτι παπάδες που ξεχνάνε ότι ο προορισμός τους είναι η σωτηρία της ψυχής μας και ασχολούνται με καινά δαιμόνια, όπως μια ανακύκλωση και κάτι μπλογκς ,και θέλουν να αλλάξουν αυτά που χρόνια ξέρουμε και κάνουμε,τα έβαλαν με τα σκουπίδια μου.Και πίεζαν πολύ και φώναζαν.
Και φοβήθηκε ο κ.Δήμαρχος και είπε ότι σε είκοσι μέρες αρχίζει ανακύκλωση.
Τιιιιιιιιιιιιιι; Θεός φυλάξοι !!!!!!!!!!!!!
Αναλογίσθηκε όμως την στενοχώρια των σκουπιδιών μου και καθυστέρησε. Μπράβο του.
Αλλά οι περίεργοι ξανά φώναζαν και πίεζαν πάρα πολύ και παρέσυραν τον κόσμο.
Και εμφανίσθηκαν κάτι μπλε κάδοι τώρα τελευταία.
Με πόνο ψυχής αναγκάστηκα λοιπόν να χωρίσω τα σκουπίδια μου.Σε ανακυκλώσιμα, έτσι τα λένε,και μη.Χωρίς όμως να ξέρω ποια πλαστικά, μέταλλα ή χαρτιά.Περιόρισα λοιπόν τον μικρό χώρο της κουζίνας μου για να χωρέσουν οι σακκούλες.Κουβαλούσα με τα δυο μου χέρια  να τα μεταφέρω στους  διαφορετικούς κάδους.
Ευτυχώς όμως το απορριματοφόρο μου κλεινε το μάτι πονηρά και τα ένωνε.Ας είναι καλά.
Τα μετέφερε όμως πλέον μακριά από την θάλασσα στο βουνό.Έτσι μας ανάγκασαν αυτοί οι ανάλγητοι Ευρωπαίοι με πρόστιμα αρκετά τσουχτερά.
Ευτυχώς και πάλι, που ο κ.Δήμαρχος και δύο καλοί κύριοι, ο ένας από το Άργος και ο άλλος από την Ερμιόνη,που νοιάστηκαν για τα σκουπίδια μου και αποφάσισαν να τα στείλουν εκδρομή και να τα κάνουν σπουδαία.Πολύ μακριά, στην Καλαμάτα σε μια Μαραθόλακκα.
Εκεί κάποιος κύριος που έχει έρθει από ένα μακρινό μέρος την Θεσσαλία,βρε που την βρήκε την Πελοπόννησο,θα τα έκανε μακαρόνια και θα τα έστελνε στην Γερμανία.Μετά θα τα καίγανε και θα γίνονταν ενέργεια.Και ποιος ξέρει τι θα γινόταν με αυτή.Θα δούλευαν εργοστάσια θα ζεσταίνονταν σχολεία θα φωτίζονταν δρόμοι, γιατί είναι βόρεια στη Γερμανία και τώρα τον χειμώνα είναι πολύ κρύα και σκοτεινά.Μεγάλη τιμή για τα ταπεινά σκουπίδια μου.
Και φορτώθηκαν.Τα καμάρωσα μέρα μεσημέρι. Να ο κ.Δήμαρχος,ο κ.Αντιδήμαρχος η συνοδεία, κάμερες,δηλώσεις,εφημερίδες.
Τα σκουπίδια-μακαρόνια μου θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της Γερμανίας.  Έκλαιγα από προσωπική και εθνική υπερηφάνεια.
Και το φορτηγό μας διέσχισε την Πελοπόννησο, πέρασε το Ναύπλιο, το Άργος, την Τριπολιτσά και έφτασε στην Καλαμάτα.Τέτοια ένδοξη διαδρομή ούτε ο Παπαρσένης με το ασκέρι των Κρανιδιωτών(Μερεμέτηδες,Μητσαίοι,Μοροχάρτζης) δεν έκανε.Την πληροφορία για σημαιοστολισμό του φορτηγού δεν την διασταύρωσα.
Δημοσιογράφοι, σπουδαίοι εκπρόσωποι του δοβλετιού,κάμερες είχαν τρέξει για την υποδοχή.Αλλά κάτι βάρβαροι, που ζήλεψαν την δόξα και τον σημαντικό ρόλο των σκουπιδιών μου, μόλις ξεκίνησε η εκφόρτωση άρχισαν να φωνάζουν.Και άνθρωποι της περιοχής και αντιδήμαρχοι, που φοβήθηκαν και ζήλεψαν την δόξα τις ιδέες και τα έργα των δικών μας αρχόντων, άρχισαν και αυτοί να φωνάζουν.Είχαν φέρει μαζί και αστυνομία και τον κυρ-εισαγγελέα.
Μάταια ο καλός κύριος από το Άργος φώναζε.Ήταν βλέπετε μόνος του.Ο καλός κύριος από την Ερμιόνη είπαν ότι έγινε Λούης. Έλα Χριστέ!!! Του βάλαν όνομα του ανθρώπου.
Και ο οδηγός; Αυτός φταίει!!! είπαν όλοι με μία φωνή.Τον πιάσαν απ'τ'αυτί, τον παν στο δι-κα-στή.
Και τα σκουπίδια μου να περίμεναν μόνα,σαστισμένα και παραζαλισμένα.Ευτυχώς όμως επέστρεψαν οι επίσημοι και ο καλός κύριος και ο οδηγός.Και τα ξαναφόρτωσαν.Διαμαρτυρίες κλάματα και φωνές αλλά δεν γινόταν τίποτα.Οι περίεργοι της Καλαμάτας είχαν αγριέψει.
Και μέσα στην νύχτα χωρίς σημαίες αυτή την φορά, με τα μούτρα κάτω, γύρισαν από εκεί που ξεκίνησαν.Πίσσα σκοτάδι,χωρίς προβολείς και κάμερες, χωρίς εφημερίδες και δηλώσεις, χωρίς τον δήμαρχο και την κουστωδία του για υποδοχή.
Μόνο κάτι αλεπούδες μέσα στα βένια του Αναθέματος.Άγρυπνες με μάτια σαν κάρβουνα και τις τρίχες ανασηκωμένες.Έτοιμες να ορμήσουν.
Αλλά όλα ευτυχώς όλα τέλειωσαν ήσυχα.
Και τα σκουπίδια μου μέρες τώρα, κάθονται αμίλητα και παραπονεμένα, γιατί όλοι προσπαθούν να τα ξεχάσουν και ο δήμαρχος και οι καλοί κύριοι. 
Κάθονται αμίλητα και παραπονεμένα αναζητώντας την χαμένη δόξα.

σημ.για νέους:δοβλέτι=ο κρατικός και κυβερνητικός μηχανισμός,το δημόσιο.