"Γενιά του Πολυτεχνείου"

"Γενιά της μεταπολίτευσης"
Κάθε φορά που σκαλίζω αναμνήσεις παλαιών χρόνων, όπως τώρα με αφορμή το Πολυτεχνείο, τα πράματα γίνονται δυσκολότερα. Γιατί το Πολυτεχνείο έγινε τραυματικό σημείο αναφοράς για τη γενιά μου. Το έζησε με τον χειρότερο τρόπο απουσίας, αυτή του τρομαγμένου παιδιού που καταλαβαίνει αλλά δεν μπορεί να επεξεργαστεί. Αυτά τα παιδιά γίνανε έφηβοι στα χρόνια της μεταπολίτευσης και ζήτησαν μία ρεβάνς για την απουσία τους: τα δικά τους Πολυτεχνεία. Έχοντας πίσω τους την εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και νωπές εικόνες και ακούσματα από τα παγκοσμίως ταραγμένα χρόνια των ’60ς, νόμισαν πως ο κόσμος ήταν στα χέρια τους. Η υδρόγειος μας φαίνονταν βαμμένη κόκκινη στο μεγαλύτερο κομμάτι της και από παιδικό παιγνίδι έγινε θέατρο ανατροπών και επαναστάσεων. Βιετνάμ, Καμπότζη, Πορτογαλία, όλος ο κόσμος μια επαναστατημένη γειτονιά, όλα φαίνονταν εύκολα και απλώς ζήτημα χρόνου.

Μεγαλώσαμε ακατάλληλα.

Μεγαλώσαμε μαζί με τη μεταπολίτευση. Μπορεί για αυτό να μας βάφτισαν έτσι. “Γενιά της μεταπολίτευσης”. Τι ισοπέδωση αλήθεια ..

Ούτε του Πολυτεχνείου, ούτε του 1-1-4, της μεταπολίτευσης σκέτο. Να μην έχεις να δείξεις ένα σημάδι από γκλομπ, ή να διηγηθείς για ένα βράδυ που πέρασες στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Να μη μπορείς να λες, όπως τόσοι και τόσοι, ξέρεις ; είχα περάσει κι εγώ απ΄το Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες, γιατί σε αποπαίρνουν με ένα: Άσε ρε, μωρό ήσουν τότε”.

Μείναμε με αυτό το άχαρο όνομα και ξεθωριασμένες μνήμες γεμάτες απορία και πόνο.

Αναζητήσαμε επίμονα τα δικά μας Πολυτεχνεία κοροϊδεύοντας τη σοφή ρήση για τις ιστορίες που επαναλαμβάνονται σαν κωμωδίες. Παρόντες και απόντες ψάχναμε το νέο Πολυτεχνείο έχοντας στα χείλια μας το σύνθημα “ένα δύο τρία εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία” .

Νομίσαμε πως η ώρα μας ήρθε επιτέλους στις καταλήψεις για το νόμο 815, όμως ούτε τότε εμφανίστηκαν τα τανκς για να συγκρουστούμε. Τότε ήταν μάλλον που νιώσαμε για μια μόνη φορά νικητές-οι ήττες είχαν αρχίσει να κουράζουν. Μαζεύαμε σιγά-σιγά και ένας-ένας τα πανό και τις σημαίες μας έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η ιστορία θα μας δώσει μία ακόμη ευκαιρία.

Σήμερα γίναμε η γενιά των ενσωματωμένων ,η γενιά των βολεμένων και του εύκολου κέρδους.Κάναμε λάθη.

Λάθη που θα πληρώσουν οι επόμενες γενιές σαν το προπατορικό αμάρτημα. Θα πληρώσουν για δικές μας αμαρτίες χωρίς να έχουν φταίξει.

Μια συγνώμη δεν αρκεί αλλά είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω αφού ανήκω σ΄αυτήν την γενιά.
Από τον Λάμπη (ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΩΜΑΤΑ)


Λάμπη,
Έχεις δίκιο, γεννήθηκες αργά. Κάποιοι τυχεροί, είχαμε έρθει στον κόσμο λίγο πριν. Και ζήσαμε πολλά. Στις παιδικές μας θύμησες ο απόηχος του Εμφυλίου. Γνωρίσαμε τον κόσμο στην δεκαετία του εξήντα. Χωρίς τηλεόραση, αλλά με πολύ ραδιόφωνο.
Ναι Λάμπη, ζήλεψε, που δεν έζησες συνειδητά αυτή την δεκαετία. Τα δέκα χρόνια που θα άλλαζαν την ανθρωπότητα. Ρεύματα και ανατροπές. Κοινωνικές, φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές. Μεγάλα βήματα στην ιστορία. Και ολόκληρος ο κόσμος να ονειρεύεται ένα αύριο διαφορετικό από το χθές.
Και στην μικρή μας χώρα τι ζήσαμε! Χωρίς να το καταλάβουμε,μέσα από πολλά δυσεξήγητα γεγονότα, βρεθήκαμε ενωμένοι και φιμωμένοι στο τέλος της δεκαετίας, κάτω από την μπότα της δικτατορίας..
Η καθημερινότητά μας ζυμωμένη με δράση. Κοινωνικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που κατέληγαν σε αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Κυνηγητά, γκλομπς, ξυλοδαρμοί.
Τι χρονιά το 73!
Η Νομική,το Βέλος του Ναυτικού,το Αθήναιον με το Μεγάλο μας Τσίρκο.
Η Αθήνα μια μικρή πόλη. Αλλά και ένα καζάνι που έβραζε. Ο Μαρκεζίνης είχε περιορίσει κάπως τα αυστηρά μέτρα της Χούντας. Όλοι στους δρόμους. Διαμαρτυρία,διεκδίκηση,συμπαράσταση,περιέργεια,συνήθεια.
Και τι μήνας ο Νοέμβρης!
Το μνημόσυνο του Γέρου στο Πρώτο Νεκροταφείο ήταν η αρχή. Ήμουν εκεί με ένα δικό μας αγαπημένο άνθρωπο και φίλο. Τον Γιάννη Οικονομόπουλο, που έδωσε πολλά και δεν πήρε τίποτα. Σε αντίθεση με πολλούς, που εισέπραξαν με το παραπάνω τα γραμμάτια.
Σκηνές και εικόνες ανακατεμένες στο μυαλό μου, αναμνήσεις μετά από τριάντα επτά χρόνια. Ο ταξιτζής να βρίζει για την κίνηση. Κοπέλα μου έχουν μαζευτεί στο Πολυτεχνείο. Έπρεπε να πάμε κάτω, να δούμε τι συμβαίνει. Κολλημένα πρόσωπα στα τζάμια του αυτοκινήτου να λένε. Το ραδιόφωνο στους 1050. Φοιτητές, αστυνομία, προβοκάτορες και πολύς κόσμος. Από όλο το λεκανοπέδιο.Δυόμισι μέρες κυνηγητό. Κλέφτες και αστυνόμοι.. Από την Κάνιγγος στο Πολυτεχνείο και από το Πολυτεχνείο στην Κάνιγγος. Το βράδυ της Παρασκευής τα πράγματα αγρίεψαν. Τα τανκς να κατεβαίνουν την Αλεξάνδρας και την Μουστοξύδη. Ο κόσμος να προσπαθεί να στήσει οδοφράγματα με τα αυτοκίνητα του γείτονα. Οι ταράτσες των δημοσίων κτιρίων με ελεύθερους σκοπευτές.Πόρτες σπιτιών και γραφείων άνοιγαν για να υποδεχθούν κυνηγημένους αγνώστους. Οι φήμες να οργιάζουν. Πυροβολισμοί, σειρήνες ασθενοφόρων, τραυματίες με το χέρι υψωμένο στο σήμα της νίκης. Όλοι ήμασταν μεθυσμένοι από αυτό που ζούσαμε. Ο φόβος, λέξη άγνωστη. Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι γινόμασταν πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι ενός κορυφαίου δράματος της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Μεγάλες στιγμές για την ζωή ενός μέσου ανθρώπου.
Αλλά ο λαός λέει, "τα στερνά νικούν τα πρώτα" και έχει δίκιο.
Πήγα στην πρώτη επέτειο. Μικροί, μεγάλοι,επιφανείς και αφανείς,λόγοι, φωτογραφίες, αναμνηστικά, μαλλί της γριάς, ψητά καλαμπόκια. Δεν ξαναπήγα από τότε.
Τριάντα επτά χρόνια μετά αναρωτιέμαι.Τι διαφορετικό έκανε η γενιά του Πολυτεχνείου από την γενιά της Μεταπολίτευσης;
Τριάντα επτά χρόνια μετά και ακόμη η ματωμένη σημαία- σύμβολο, βρίσκεται στα γραφεία της ΠΑΣΠ.
Τριάντα επτά χρόνια μετά, ο κόσμος φοβισμένος,απελπισμένος, η εθνική περηφάνια λέξη άγνωστη, η εθνική ομοψυχία πάει περίπατο και στο Ναό της Δημοκρατίας να κονταροχτυπιούνται για τις ευθύνες του Βατοπεδίου.
Αυτό λοιπόν ήταν το ζητούμενο;
Γι'αυτό σκοτώθηκαν άνθρωποι; Γι'αυτό αγωνίστηκαν; Αυτό ονειρευτήκαμε;
Και η αλήθεια κρυμμένη στους στίχους του ποιητή.
… τόσος πόνος, τόση ζωή, πήγαν στην Άβυσσο
Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.